Już po raz 23. w liturgiczne wspomnienie Matki Bożej z Lourdes w Kościele obchodzony jest Światowy Dzień Chorego. Światowy Dzień Chorego został usta no wio ny przez papieża Jana Pawła II 11 maja 1992 r. – w 75. rocznicę objawień fatimskich i w 11. rocznicę zamachu na jego życie na placu św. Piotra w Rzymie. Był obchodzony co roku w którymś z sanktuariów maryjnych w różnych częściach świata; od 2009 r. – zgodnie z wolą papieża Benedykta XVI – obchody mają charakter diecezjalny.
Papież Franciszek w orędziu na 23. Światowy Dzień Chorego podkreślił, że „służba bliźniemu i trwanie przy bracie są oznaką mądrości serca”, a „czas spędzony u boku chorego jest czasem świętym”. Zwrócił też uwagę, że opieka nad chorymi, szczególnie gdy jest rozciągnięta w czasie, może stać się męcząca i uciążliwa – stosunkowo łatwo jest służyć przez kilka dni, ale trudno pielęgnować kogoś przez wiele miesięcy lub nawet lat, także wówczas, gdy nie jest on już w stanie wyrazić swojej wdzięczności. „A jednak, jakże to wielka droga uświęcenia!” – napisał papież w orędziu.
Pod czas Światowe go Dnia Chorego w całym kraju sprawowane są Msze św., pod czas których udzielany jest sakrament namaszczenia chorych. Wielu biskupów odwiedza chorych w szpitalach i domach opieki. W kaplicy szpitalnej pw. św. Rafała Kalinowskiego Wojskowego Instytutu Medycznego w Warszawie, gdzie posługę pielęgniarską pełni s. Aniela Przywitowska – Pasjonistka, Mszy św. przewodniczył i homilię wygłosił biskup polowy Wojska Polskiego Józef Guzdek. W homilii bp Guzdek podkreślił, że Światowy Dzień Chorego został ustanowiony, aby przypomnieć o wielkiej rzeszy ludzi chorych i cierpiących oraz tych, którzy na wzór dobrego Samarytanina zabiegają o ich zdrowie i życie. Zachęcił, aby Światowy Dzień Chorego był również okazją do pogłębionej refleksji i pytania o sens ludzkiej egzystencji. – Spotkanie z chorymi lub osobiste doświadczenie choroby jest okazją, aby uświadomić sobie kruchość ludzkiego zdrowia i życia. Mobilizuje także do stawiania sobie wielu pytań: Czy jestem wierny Bogu i ewangelicznym wartościom? Czy nie ograniczałem horyzontów swoich zainteresowań do doczesności? Czy planując i dokonując istotnych wyborów w swoim życiu mam zawsze na uwadze ostateczne spotkanie ze Zmartwychwstałym? Czy pamiętam o tym, co tak pięknie wyraził nasz narodowy wieszcz Cyprian Kamil Norwid: „Z rzeczy świata tego zostaną tylko dwie, Dwie tylko: poezja i dobroć… i nic więcej”? – pytał bp Guzdek.
Wyrażając wdzięczność kadrze naukowej i medycznej szpitala, pielęgniarkom, pracownikom oraz kapelanom za ich posługę na rzecz chorych kaznodzieja powiedział – Rozkwitajcie i wydawajcie owoce, tam, gdzie jesteście – Dziękuję za to, że w tym miejscu z pełnym oddaniem i poświęceniem wypełniacie swoje zawodowe powołanie, Wasza praca przynosi wspaniałe owoce.
Po homilii bp Guzdek udzielił sakramentu chorych licznie zebranym pacjentom.
Mszę świętą koncelebrowali kapelani WIM ks. ppłk Mirosław Biernacki i ks. płk Andrzej Jakubiak oraz sekretarz biskupa polowego, ks. kpt. Maciej Śliwa. Śpiew animowały siostry ze Zgromadzenia Sióstr Męki Pana Naszego Jezusa Chrystusa (Pasjonistki) pod kierunkiem s. Ismeny Żak. W oprawę liturgiczną włączyły się pielęgniarki.
Za sprawowaną Eucharystię biskupowi polowemu podziękował gen. bryg. Grzegorz Gielerak, dyrektor WIM. – Nasz wielki Polak w encyklice Fides et ratio powiedział, że wiara i rozum są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy. Dziękujemy za słowa wiary i miłości, będące fundamentem tego byśmy byli jeszcze lepszymi lekarzami, pacjentami, ludźmi – powiedział dyrektor WIM.
Obecnie wśród chorych posługują 23 siostry pielęgniarki oraz jedna siostra lekarz. Siostry prowadzą Dom Opieki dla osób Starszych im. M. Józefy Hałacińskiej w Strzemieszycach, a także opiekują się chorymi w szpitalach: w Warszawie, Chrzanowie, Płocku, Rzymie oraz w Instytucie dla osób Starszych w Montrealu, a także w Pułtusku w stacji Caritas. W Kamerunie prowadzą dyspansery oraz oddział położniczy.
